MANDARIJNEN EN ANGRY BIRDS

Bij een mandarijntje in december denk ik aan vroeger, toen ik nog op de lagere school zat. Met kerst gingen we ‘s avonds naar de kerk. De grote kerk op de markt en dan kregen we allemaal een boekje van W.G. van de Hulst: ‘Voetstapjes in de sneeuw’ of ‘Van den boze koster’. Ingepakt in zilver inpak papiet met een groen lint erom, en een mandarijn. Wat was ik daar blij mee! 
En het gevoel, de sfeer, herinner ik me nu nog. ‘s Avonds in het donker naar de met kaarsen verlichtte kerk en samen liedren zingen. Er was niets wat daaraan kon tippen.

Ik kwam zelden of nooit in een kerk, mijn ouders waren niet gelovig, dus de enige keer dat ik er kwam was met school of zo heel af en toe eens met een vriendinnetje.
Wat ik me herinner van de kerk was de serene stilte die er hing, de aparte sfeer. Ook al geloofde je niet, in de kerk gedroeg je je, hield je je mond en toonde je respect. Respect voor de God die je dan misschien niet persoonlijk kende maar waarvan je als kind wel overtuigd was dat Hij bestond en dat Hij eerbied en respect verdiende. In de kerk kwam je speciaal voor God, je ging een soort bij Hem op visite.

Hoe anders is dat nu in veel kerken. Nu ga ik inmiddels elke week naar de kerk en ken ik deze God wel persoonlijk, ik hou van Hem en toon Hem nog steeds mijn eerbied en respect als ik bij Hem ‘op visite’ ben.
Maar als ik om me heen kijk in de kerk zie ik hoe enorm het veranderd is ten opzichte van vroeger toen ik nog een kind was. Ik zie kinderen met koptelefoontjes in hun oren en hun iphone in hun handen waarop ze hun spelletjes spelen. Niks eerbied, niks respect voor God. Het doet me verdriet en ik denk aan de tekst in Deuteronomium waarin God Zijn volk vraagt hun kinderen over Hem te vertellen ‘Prent ze uw kinderen in, spreek er steeds over, thuis en onderweg, als u naar bed gaat en als u opstaat’  
Hoe moeten kinderen nu weten van God? Geloof komt door het horen van het Woord van God zegt Jezus, maar deze kinderen horen niet, tenminste niet over God. Ze horen schietende ruimtewezens of angry birds die gillend proberen over allerlei opstakels te springen. 
Mama staat met haar handen in de lucht God te prijzen en het kind schiet in de tussentijd met een bovennatuurlijk super wapens de vijand neer......

‘Oordeel niet.....’ , ik weet het, en ik probeer het ook absoluut niet te doen, maar het doet me wel verdriet.