GELUKKIG!

Vanmorgen Galaten 3 en 4 gelezen, niet zo interessant, wel heel begrijpelijk. Die mensen hebben heel hun leven ergens anders in geloofd, bepaalde gewoontes gehad, normen en waarden, tradities die al eeuwenlang golden en dan komt daar ineens Paulus met het Goede Nieuws wat hun hele fundament aan diggelen slaat. Alles blijkt ineens anders te zijn, de hele wet waar ze zich hun hele leven zo krampachtig aan proberen te houden blijkt hun redding helemaal niet te zijn. Geloof, dat is waar het allemaal om draait. Geloof in Jezus, dàt is wat je redt.
Een geweldige boodschap die ze met twee handen aanpakken, wat een last valt er van hun schouders. Ze zijn ineens geen slaven meer van de wet maar zonen en dochters van God.

En dan gaat Paulus weg en met hem ook al snel dit Goede Nieuws en ze vallen terug in hun oude bestaan en hun oude tradities en ze proberen zich weer even krampachtig aan hun zo vertrouwde wet te houden.
Hoe kan dat nou? vraagt Paulus.

Nou, ik kan het wel begrijpen, ze hebben het zo van klein kind af aan geleerd, dat heb je er zomaar niet uit.
Mijn vader heeft me van klein kind af aan vertelt dat God niet bestaat. God is een verzinsel van de zwakken die hun eigen verantwoording niet kunnen dragen. Lekker makkelijk dat je dan zo iemand als God hebt waar je het allemaal op kunt schuiven, om nog maar te zwijgen over vergeving. Je kunt doen en laten wat je wilt, anderen van alles aandoen, je vraagt vergeving aan God en huppa klaar, je bent er weer vanaf.

Toen kwam na jaren, ik was al getrouwd, had al kinderen, Marly en zij vertelde me over Jezus en het raakte mijn hart, maar het geloven? Nee niet echt en het verwonderde me dat zo’n intelligente vrouw als Marly dit wel kon geloven. Toch liet het me niet meer los, nooit meer, maar het ging in golfbewegingen net als bij die Galaten. In mijn hart wist ik dat het waar was maar toch sloeg ook vaak de twijfel toe. Ik had buiten Marly geen gelovige vrienden en ik was dan ook niet zomaar over stag. En nu nog slik ik niet alles voor zoete koek..........van mensen. 
Wel van God inmiddels. Ik ben zó zeker van God. Ik vind het gaaf me door Hem te laten onderwijzen, met Hem te praten en met Hem te wandelen. Dat was een proces, het kostte tijd en heel veel toewijding. Heel veel lezen in Zijn Woord en honderden vragen stellen, aan Hem.
Dus, ik snap die Galaten wel.
Maar één ding is zeker: Als God je eenmaal vast heeft, laat Hij je nooit meer los,
gelukkig.