Zeggen wat God je in de mond legt.

Woorden. De laatste dagen word ik weer achtervolgd door teksten die gaan over het belang en de kracht van woorden. Ik heb altijd al iets gehad met woorden, alles wat over woorden gaat werkt als een magneet op mij.

Vrijdag las ik bijvoorbeeld het verhaal waar Balak de profeet Bileam bij hem laat roepen om Israel te vervloeken (numeri 23en 24). Balak is er blijkbaar ook van overtuigt dat Gods woord doet wat het zegt. Daarom wil hij dat een profeet Israel vervloekt door het Woord van God. Waar hij echter geen rekening mee hield is dat dit Woord van God voor Bileam belangrijker was dan wat dan ook, belangrijker dan elke beloning die Balak hem belooft.

Bileam spreekt vrijmoedig de woorden die God hem in de mond legt en zegt precies het tegenovergestelde dan wat Balk wil horen en als Balak hem vraagt: ‘Wat hebt u mij nu gedaan! Ik heb u gehaald om mijn vijand te vervloeken en nu heeft u een loflied over hen gezongen’ antwoordt Bileam: ‘Moet mijn enige zorg niet zijn te zeggen wat Jahwe mij in de mond legt?’ En wat voor pogingen Balak daarna ook nog doet, Bileam blijft Gods Woord spreken.

Wat een vraag hè: ‘Moet mijn enige zorg niet zijn te zeggen wat Jahwe mij in de mond legt?’

Als we ons realiseren dat woorden scheppingskracht hebben zou het inderdaad het verstandigst zijn alleen te zeggen wat God ons in de mond legt. Maar hoe vaak floept er niet iets onze mond uit wat er beter in had kunnen blijven? Niet eens om te kwetsen of bewust iets te scheppen wat we niet willen maar gewoon uit gewoonte. Ik zelf ben echt zó bezig met woorden en toch trap ik er zelf ook heel regelmatig in dingen uit te spreken die ik niet wil in plaats van wel. 

Zaterdag las ik over een profeet die niet Gods Woord sprak en daarmee dood tevoorschijn sprak en vandaag las ik over Isaac Newton die ook overtuigd van de scheppingskracht van woorden was

Newton was een wetenschapper en alchemist, een verlegen wat teruggetrokken man. Op een gegeven moment wordt hij uitgenodigd voor een diner waar hij niet onderuit kan. De gasten praten en praten waarop Newton zichzelf afvraagt: ‘ Waarom moesten mensen als ze bij elkaar zaten toch altijd de stilte vullen met woorden? Wisten ze dan niet dat woorden scheppingskracht hadden? Als mensen nu maar eens net zo zorgvuldig hun woorden wogen als een alchemist zijn ingrediënten, dan zou het woord weer de kracht krijgen waarvoor het bedoeld was. Het woord zou weer heilig worden en wonderen tot stand brengen in plaats van afval, verwijdering en misverstand.’

Jammer genoeg worden woorden heel erg vaak niet zorgvuldig gewogen. We bidden misschien om genezing en praten daarna over onze ziekte, we bidden dat we geloven dat God voorziet en praten met anderen over onze tekorten, we bidden om kracht en spreken over onze zwakte, we zeggen tegen God dat we Hem vertrouwen en geloven en vertellen anderen onze angsten.  Erg verwarrend allemaal. Ik denk niet dat het genoeg is één keer te zeggen dat we geloven en vertrouwen en de rest van de dag onze twijfel uitspreken. Ik denk dat we altijd moeten zeggen dat we geloven en nooit onze twijfel uit moeten spreken, want:

woorden hebben scheppingskracht!