NET ALS IK VOOR DENNIS

Als ik in mijn stukjes schrijf over zegen en vloek, bedoel ik daar niet zozeer mee dat God je zegent of vervloekt naarmate je je houdt aan bepaalde regels maar ik bedoel er veel meer mee te zeggen dat kiezen voor het goede, een goed resultaat tot gevolg heeft: zegen, en kiezen voor het slechte, slecht resultaat tot gevolg heeft: vloek.

In Zijn Woord vertelt God wat goed en niet goed is en welk resultaat onze keuzen zullen hebben. Zegen en vloek hebben niet te maken met Gods liefde voor ons. Het is denk ik eigenlijk meer zoals het ook bij ons is met onze kinderen.
Ik denk dat wij als ouders allemaal het allerbeste voor onze kinderen willen, overvloedige zegen en we weten vaak ook welke keuzen ze daarvoor zouden moeten maken en welke beslist niet. We vertellen hen dat en geven hen raad.
Wat ze vervolgens met deze raad doen is aan hen. Maar welke keuze ze ook maken, daar hangt nooit onze liefde voor hen vanaf.

Kijk eens naar het verhaal van de verloren zoon (Lukas 15). Deze zoon maakte ook verkeerde keuzen en die brachten hem zeer vervelende resultaten, vloek, zou je kunnen zeggen.
Hij kwam tot inzicht en besloot terug naar zijn vader te gaan. Deze stond elke dag op de uitkijk en was super blij dat zijn zoon terug kwam. Hij hield nog steeds evenveel van zijn zoon ondanks alle domme en verkeerde beslissingen.
En het was ook niet de vader die voor de ellende (vloek) gezorgd had maar de keuzen van de zoon zelf.

Het lijkt Dennis wel, bedenk ik, alleen is hij nog niet in de fase waarin hij tot inkeer komt. Als ik kijk naar Dennis, mijn oudste zoon, doet hij eigenlijk zo'n beetje altijd wat hij niet zou moeten doen, om het beste voor hem te kunnen bereiken, terwijl hij zó graag dat beste wil. En alle goede raad die je hem geeft slaat hij in de wind.
'My God we know you' 'But they don't act like it' 'Look at them! Planting wind-seeds, they'll harvest tornadoes' (Hosea 8)
Dat is wat ik Dennis zie doen. Hij is zó ongelukkig, zó hopeloos, ziet geen uitweg meer, en dan belt hij mij.
En voor de zoveelste keer praat ik met hem, geef hem raad, leg het uit, geef hem voorbeelden, laat hem zien welke keuzen hij zou moeten maken om een positieve keer in zijn leven te krijgen, want natuurlijk wil ook ik het aller beste voor mijn kind: zegen!
Hij huilt, en ik huil mee. Hij zegt 'ja' en doet vervolgens 'nee'

Ik denk niet zozeer dat God beloont of straft (zegent of vervloekt) maar dat we dat zelf doen door de keuzen die we maken. God is een liefhebbende Vader die het allerbeste wil voor Zijn kinderen en ons het allerbeste advies geeft. En ik denk dat God, net als wij gewone ouders, misschien ook wel mee huilt als Hij ziet hoe wij keer op keer Zijn (perfecte) raad in de wind slaan en onszelf daar zoveel schade mee berokkenen.
Omdat Hij boos is?
Nee, omdat Hij zóveel van ons houdt en zo verschrikkelijk graag het allerbeste voor ons wil.
Net als ik voor Dennis.