Zondag, rustdag.
Zondag, de dag waarop ik naar de kerk ga.
Elke dag spreek ik mijn Vader maar 's zondags ga ik bij Hem op visite, in Zijn huis.
Ging, ik bij Hem op visite want voorlopig blijf ik even thuis.
Wat een geluk dat Hij in mij woont en er dus altijd is, maakt niet uit waar ik ben, mijn Vader is er ook.
Wat een geluk dat Hij van me houdt en dat ook altijd zal blijven doen.
Wat een geluk dat Hij het weet als ik het even niet meer weet.
Wat een geluk dat Hij me vrede geeft, een vrede die de wereld nooit kan geven.
Wat een geluk dat Hij me snapt als niemand anders dat schijnt te doen.
Wat een geluk dat Hij het hart aanziet.
Wat een geluk dat Hij er is als al het andere er niet blijkt te zijn.
Wat een geluk dat 'alleen' niet meer bestaat en dat 'alleen' nog altijd met z'n tweeën is.
Wat een geluk dat ik gewoon mezelf mag zijn en
wat een geluk dat ik dat geloof.
Zondag- rustdag- mooi want ik ben moe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten